CaMiÑo De VoLTa III

FERREIRO-NARRADOR.- Vai rematando o verán e danse conta de que se

achegan acontecementos que elas descoñecen. Deciden entón facerlle unha

visita á Laverca co propósito de que lies contase que é o que está a pasar. Polo

camino encentran co Corvo que lies espeta...

CORVO.- (Moi fachendoso.) E vos que facedes aínda por aquí? Non fixestes

por ter familia nin nada, e agora aproxímanse tempos fríos e ventosos que non

sei se poderedes resistir.

FERREIRO-NARRADOR.- As nosas protagonistas, agora preocupadas polas

palabras do Corvo, asenten cun sorriso e seguen camino da casa da Laverca.

DONA LAVERCA.- Ola, rapazas; pasade, pasade. Sempre me colledes sen

pan e agora teño que encher a despensa porque hai que prepararse para outros

tempos que venen. .

SOLAINA.- (Entristecida.) Entón é certo o que nos dixo o Corvo.

DONA LAVERCA.- E que vos diría ese paxarraco? Porque el non ten problema,

come de todo e voa moi ben contra o vento; é como se nácese para vivir no

invernó. Coa chegada do outono hai que amorear alimentos e rou-pa. Vos, por

certo, andades espidiñas decote ensinando todo coma se non tivésedes vergoña,

aínda que non creo que aguantedes. Eu con moito gusto vos traía para a miña

casa pero con dous filliños que teño non me queda sitio. Pero correde, ide para

a vosa casiña e preparádevos ben, acopiade comida que por outro lado non.

ides atopar moka pois xa non estamos en tempo florido, pero vos non ides ter

perigo porque sodes listiñas e xa vos arregraredes.

FORXA.- Ben, pois agora que xa estamos adaptadas a este lugar, temos que

aceptar acontecementos que no noso Illote non suceden. (Vanse moi tristes

para a súa casiña da Xunta.)

OBRADOIRO.- Ánimo, rapazas! Subamos de novo aos cotos, exploremos

novos horizontes sempre na esperanza de que encontraremos o camino de

volta.

FERREIRO-NARRADOR.- Moi ilusionadas ala se van ao Cotomirón,

Colócanse de costas ao sol e miran con esperanza á profundidade do horizonte.

Tal fascinación se apoderou délas que perderon a noción do tempo e cando se

deron conta era de noite. Nestas condicións non podían volver á súa Casiña

da Xuntaza do río Deza co Ulla. Moi asustadas buscan acubillo nunha morea

de pedras que alí había, e nisto aparéceselles un Vagalume con as que lies fala:

VAGALUME.- E vos que facedes aquí a esta hora?

FERREIRO-NARRADOR: Elas danlle contestación co feito da súa historia

moi resumida. E, animando nelas, dilles o Vagalume con as:

VAGALUME.- Non vos preocupedes que vos alumo coa miña luz até a vosa

casiña.

FERREIRO-NARRADOR.- E as nosas amigas emprenden o regreso e o

Vagalume alumante falaba e falaba de historias e contos abraiantes do lugar

e de lonxe, que as bolboretas escoitaban apampanadiñas; pero cando chegou

o contó da política do Lobo....

FORXA.- Ai, por Deus! Non nos asustes, sigúenos a falar de cousas fermosas

coma por exemplo o que nos contaches do Picapotes.

VAGALUME.- (Gargarexando.) Nótase que non sodes de aquí, porque o

Lobo que todos coñecemos xa hai tempo que non pon os pelos de punta. Pero,

en fin, contareivos o contó do Picapotes.

SOLAINA.-Somos todas antenas.

VAGALUME.- Érase unha vez un Grilo que se namorou dunha Xoaniña;

polas noites do verán levávalle fermosas serenatas ata que un día a Xoaniña

quedou prendada da música do Grilo...

SOLAINA.- (Interrompendo.) Ai, que tontas. Escoltándote, pásamenos da

nosa casiña, xira para a esquerda que xa chegamos.

FERREIRO-NARRADOR.- Chegan á Casiña e ofrécenlle ao Vagalume sitio

para durmir, insistindo e agradecéndolle o grande favor que lies fixo traéndoas

á casa. Ao fin o Vagalume con as aceptou. Solaina e mais el quedaron falando

até cerca da madrugada. No almorzó Solaina, mequeira, comenta:

SOLAINA.- Pasei a noite sen sentir, embelesada coa historia tan fermosa dése

máxico monte do Cotomirón e propóñovos voltar tantas veces como sexa

necesario ata que o amor que sinto por el nos mostré a vontade de axudarnos

no noso propósito.

VAGALUME.- Pois ti non te quedas atrás. Tes música ñas tuas verbas, e que

será de min se volvo a quedar soíño coa historia e coas pantasmas do ben

nomeado monte máxico?

FERREIRO-NARRADOR.- Obradoiro e Forxa míranse na sospeita do que

escoitan...

OBRADOIRO e FORXA.-Hui, iu,iui...

FERREIRO-NARRADOR.- Alá van de novo ao Cotomirón brincando todo o tempo, principalmente Solaina e mais Vagalín (apodado así cariñosamente por Solaina para reducir de tamaño aquel nome tan longo). Toman a precaución de poner sempre as costas ao sol mirando cara ao horizonte. En principio non se daban concentrado porque Solaina e mais Vagalín facían algunhas escapadas correteando pola antiga muralla castrexa e agochándose nalgúns dos espazos que segundo a historia foran concebidos para recibir aos visitantes, pero co que mais disfrutaban era xogando ao escondite pasando dun lado para outro por debaixo dunha mesa de bruxas que alí se atopaba. Nunha destas Solaina queda abraiada pola facha do sol. Cae ao chan, acódelle Vagalín, cóllea no coló, chama polos irmáns e escoltan a Solaina delirante repetindo continuamente:

SOLAINA.- Vin o noso Illote, encontramos o camino, camino, camino.

FERREIRO-NARRADOR.- Os tres non sabían que facer para que Solaina se recuperase acusando á falta de alimento a situación na que se atopaba. OBRADOIRO.- Irnos conseguir unha pinga entre a flor do toxo e a xesta.

TODOS XUNTOS.- (Angustiados.) Solaina, esperta!

FERREIRO-NARRADOR.- Decidiron lévala para a casiña, deitárona no seu garabulliño e esperaron coa boquina aberta unha reacción vital de Solaina.

SOLAINA.-Onde estou? Onde estou?

FERREIRO-NARRADOR.- Serenamente fixeron comentarios sobre o acontecido e, con Solaina reposta, volven para o monte máxico co mesmo entusiasmo de encontrar ese camino de volta que nunca se fai porque xa está feito. Alí pasaron dous días e unha noite envoltas no murmurio do silencio e descobren o camino soñado. Obradoiro, que dende ese momento non paraba de bailar sobre dunha soa perna, propuxo convidar a unha festa a todos os vecinos da Xunta dos ríos, para celebrar a maxia cultural que ofrece a conca castrexa do Cotomirón.

Forxa choraba con ledicia por encontrar o camino e con tristura por ter que separarse das amizades da Xunta dos ríos. Cun berro saído da gorxa da nostalxía morriñenta, invocan a Voz da Memoria que retumba:

VOZ DA MEMORIA.- Xa sodes sementé da térra!

Adeus, adeus, espina en flor dunha serra;

Adeus, adeus, Voz; sempre nos acordaremos déla. Ai lirí ai lirí ai le

• Ai lirí ai lirí ai lí