Blogia
FUNDACIÓN PACO LAREO

CaMiÑo De VoLTa IV

Carmen Lareo

FERREIRO-NARRADOR.- Chegou o día explendido de sol apracíbel augurioso dun outono que empeza e dun verán que se vai. Vagalín e mais Solaina fálanse eos olliños das angustias da distancia coa esperanza de que unha despedida nunca sería o final do seu compromiso de amor.

SOLAINA.- (Mol resolta, SOLAINA, coma se nada pasase, colle a VAGALÍN pola man e dilles a todos os vecinos da Xunta que parolaban con OBRADOIRO e FORXA.) Se foi unha mágoa extraviarnos da nosa familia entre lusco e fusco dun día do mes de agosto, tamén foi unha ledicia convivir convosco neste fermosísimo lugar. Graciñas pola solidaria tolerancia e por todo canto aprendemos xuntos. Desta fermosa experiencia nace un novo camino de luces, aberto para todos. Os agasallos que non podemos levar connosco quedan con Vagalín na nosa casiña e levaremos ademáis da tatuaxe no corazón desta fermosa convivencia unha margaridiña salvaxe destas que poboan o chan e as que ninguén lies fai caso. Nela estaredes todos reflectidos cada instante da miña vida e con ela na man falarei de vos no noso Illote querido e de todo canto vin e escoitei neste edén que conflúe nunha aperta do río Deza co Ulla.

FERREIRO-NARRADOR.- Arroupadas as bolboretas por un respetuoso silencio rompen a voar...

TODAS XUNTAS.- (En viva voz.) Adeus, adeus, pronto volveremos o camino; xa o sabemos.

FERREIRO-NARRADOR.-
Ponen rumbo imaxinario coa esperanza de chegar ao seu Illote que albiscan despois de voar, voar e voar. Chegan e encentran a súa nai no limiar da porta velliña pero dereita como un fuso, estremécense entre abrazos e choriños.

NAL- Pasei moito tempo soñando con este día. Voso pai morreu coa esperanza de atoparvos, saímos moitas veces en busca vosa e fixemos todo o posíbel por encontrarvos pero se el nos está mirando tende a seguridade de que estará moi ledo polo voso retorno, así que hoxe fago eu a cea con aqueles doces que tanto vos gustaban e celebraremos o voso retorno con todos os vecinos.

FERREIRO-NARRADOR.-
Forxa e Obradoiro quedáronse durmidas no coló da súa nai mentres Solaina seguía a falar coa súa margaridiña na man;
elas falaban e falaban mirándose os olliños como se quixesen descubrir na
mirada lempos pasados e ausentes que lies axudaran a comprender todo aquilo
que non eran capaces de expresar as palabras.

NAI- Que é iso que tes ñas mans que tantas voltas lle das?

SOLAINA.- Esta é unha rosiña branca e amarela que ala no paraíso que
encontramos chámanlle margaridiña, o campo está cheo délas e son moi listas
porque cando vai frío ou chove encollen os seus pétalos pasando do branco
á cor vermella, agochando o seu froito. Trouxen esta para plántala aquí no
noso Illote na esperanza de que non morra nunca e que medre entre nos como
símbolo dunha historia de amor.

FERREIRO-NARRADOR.- Solaina espertou as súas irmás e sairon a dar
unha volta pola colonia saudando e convidando aos vecinos para que asistisen
á cea que quedaba a preparar a súa nai. Todos os vecinos se alegraron moito
de velas de novo. Na gran cea pasárono moi ben, comeron, cantaron, bailaron
e falaron de mil cousas. Forxa e mais Obradoiro recordaron o canto da Voz
da Memoria, lembraron as cousas acontecidas na Xunta dos ríos e con moita
sorna Obradoiro fala da posibilidade de volver ala de novo levando os nosos
costumes e música tradicional do Illote.

FORXA.- (Mirando a SOLAINA.) Así podes ver de novo a Vagalín, de quen
non negarás que estás namorada.

SOLAINA.- (Mirando á sua NAI, que lie agarima as antenas.) Si, estou
namorada dun Vagalume con as que lie chamamos Vagalín. El ten luces, moi
sensíbeis os coñecementos e por todo o que el é, quéroo moito, ademáis non
tardarei en ser nai porque sinto cóxegas na barriga.

NAI- Vou falar cuns cantos vecinos destes que lies gusta organizar feiras e
festas para que vos acompañen .

TODOS XUNTOS.- (Moi ledos.) Adeus, adeus, pronto volveremos. O camino
xa o sabemos. ’

FERREIRO-NARRADOR.- Alá se van cunha recua de bolboretas voando
ata que chegaron á Xunta dos ríos. Foi todo un acontecemento cheo de sorpresas
moi ledas. O pobo encontrábase celebrando a festa do labrego que fixo o
momento oportuno para actuar os músicos que viñan do Illote. Forxa e mais
Obradoiro ofrecían doces. Solaina e Vagalín, coludos da man, foron o centro
de todas as atencións e tamén bailaron. O rubor das súas caras delataba o moito
que se querían. Solaina falaba do importante que pedería ser que no Illote
coñecesen os costumes da Xunta dos ríos. Á comisión de festas pareceulle ben
e aceptaron viaxar ao Illote. Levan consigo a marimorena. Solaina e mais Vagalín non cabían en si coa ledicia. Mentres, facían os preparativos para a viaxe. Forxa e mais Obradoiro aceptaron viaxar antes para dar a coñecer no Illote a boa nova e mais para facer os preparativos para recibir á Delegación da Xunta do Deza co Ulla.
Solaina e mais Vagalín, condutores do séquito, chegaron ao Illote. Todo
estaba a punto, fermoso, emocionante. Ábrese o espectáculo: conversas,
música, degustacións. De súpeto xorde un berro de Vagalín, que chega a moi
lonxe: ’

VAGALÍN.-Si á memoria, intercambios, encontros!...

FERREIRO-NARRADOR.- Vagalín quédase no Illote coa súa Solaina; adícanse a plantar margaridiñas. Co paso do tempo nacen os filliños esperados, algún deles tina luz propia coma o pai.

VAGALÍN.- (Moi emocionado.) Bolboretas que aluman!

SOLAINA.-E o futuro dun pasado feliz.

VOZ DA MEMORIA.-
Agradézovos moito que lie falásedes de min aos illotenses, e ti Solaina, fonte de filosofía, nunca te esquezas de cantadles no berce esta canción aos teus filliños.

FERREIRO-NARRADOR.- E coma se dunha milagre se tratase, todo o Illote cantaba:

Ailiríai liríailé .
Adeus, adeus, espina en flor dunha serra;
Adeus, adeus, Voz. Sempre nos acordaremos déla
Ai lirí ai lirí ai le
Ai lirí ai lirí ai lí

Cae o paño...

0 comentarios