MaNueL MoLDeS

Manuel Moldes, detrás dunha escultura de Wily, dou as grazas a Fundación A Solaina por invitalo a este homenaxe pero tamén deixou claro que non era moi amigo de asistir a estes eventos necrolóxicos porque coidaba que en Galiza eramos demasiados amigos de falar moito despois de mortos.
Escomenzou dicindo que “Wily era Wily”, un home fráxil. Un home que no seu xeito de andar e de pensar trasladaba ao compañeiro unha sensación de andar nas nubes…
Destacou da súa obra, a súa forma de traballar coa madeira, tosca, directa e inmediata. Coa motoserra sen máis e tamén a súa policromía. Esa policromía dunha maneira burda que entronca coas tendencias do neoexpresionismo alemán dos oitenta. Como artistas de renonbre como Baselitz, penck, Kiefer ou Lüpertz. Homes nacidos en Alemania e o Wily era un home nacido aquí en Botos, nunha aldea de Galicia. Unha diferencia moi importante anque vivamos nun tempo globalizado como din os políticos.
Calificou a obra de Wily como de contemporánea e autodicta e que posiblemente este caracter de autodidacta foi o que o fixese máis rebelde coas institucións e co establecido. Lembrando como intentara facía uns anos contactar coa dirección da facultade de belas artes de Pontevedra, onde exerce como mestre de debuxo, para unha exposición na sala da facultade pero debido ao desorde organizativo de Wily, na presentación do dossier, non foi posible chegar a bon porto coa iniciativa.