MaRio ReGueiRa

Mario regueira

Madeira e pedra triscan entre os meus dedos
e a cidade dorme o sono do que nunca esperta.
"No fondo da última rúa verás un sinal"
e o consello de non procurar máis.
Corpos cinguidos á roupa que seguen a se cruzar comigo
e agasállanme alentos de sur a norte.
"A culpa é túa por non querer escribir as nosas historias"
(Quen se fire é por non saber coidar de si).
"Olla as pedras fermosas, as postais e todas as lembranzas
que non quixeches para ti.
Olla o vento do sur que ti so imaxinaches
e que ondeaba nos nosos cábelos.
Olla o noso corpo dos vinte anos tremendo
ante as túas olladas
e a dor da choiva sobre o chao
que os teus beizos non souberon rematar
no baixo das nosas costas".
Madeira e pedra triscan entre os meus dedos,
o amor que bate neles é maldición
e as súas sombras perseguen os meus pasos.

Veredes nas entrañas torvas da madeira
os segredos do herdo
como o vello rei soterra a espada
antes de ocupar a casca de carballo
e procurar a morneza furiosa dos ríos.
O xeito no que as feridas queimantes
se transmiten
e veñen entón en fila
os besbellos do afiador na escuridade,
a forza dos ídolos creados na éxtase mística,
a ansia de patacas e máis a fame negra.
E o sangue, coa forza das traxedias
que se bifurca
e flúe.

Como quen resume a forza do paso das multitudes
e das mil vontades sabe
que facer escolla é limitarse.
Detemos o golpe que procura
a forma orixinal da pedra
e nas pulsións das maos
o ferro torcese
e constrúe con nos o seu destino
cravado fondo na nosa carne.