Blogia
FUNDACIÓN PACO LAREO

ESTíBaLiZ ESPiNoSa

Estívaliz

+ DE 20 SEGUNDOS

Teño menos de 20 segundos para cautivarte, veñas de onde veñas


Se non, marcharás para sempre sen lembrar en que páxina liches isto. Ou quen era iso que falaba por esta voz que semellaba querer dicir algo.

Na publicidade, os spots duran iso: 20 segundos.

En 20 segundos namorades.
En 20 segundos cúrtase o voso cordón umbilical.
Morre alguén dun tiro ñas lempas.
É moitísimo tempo encerrado en pouco tempo.
Un cosmos nun infinitamente máis cativo.
E todo iso gardado nunha caixa que fai tic e logo tac.


Pero estás aquí e alómenos 10 segundos xa voaron.
A miña responsabilidade é cósmica: manter a especie humana unida
lendo este miserábel texto arredor da mesma lumieira.
E, ao mesmo tempo, é todo tan doméstico como esa figurina de pan
de San Andrés de Teixido que olla para min confiada dende o alto da pantalla.


Pero que non olla para ti. Para ti, que estarás gastando estes 20 segundos
saben
os deuses onde, sabendo qué [da ciencia. E do clima. E de min]
E con quen.
Leraslle este verso en alto.
Mira, qué gracia.
Mira qué gracia.


E marcharedes eos 20 segundos do meu alento baixo o voso brazo, ou na vosa
retina.
E asubiaredes ledas cancionciñas.


Se é que o ser humano aínda asubía e leva textos baixo o brazo e sorrí cando o aluden nun poema para entón

Sodes moitos a crear sobre esta Terra. Os humanos sodes moitos para case calquera cousa. Pero so un para eles. Para os cans. Para eles so existe un home. Unha mullen Son o único público que aplaude sempre as nosas monerías.


Non sempre foron tal.


Aos que se negaron
CAN-LOBO


Hai algo invencíbel e xadeante nesta páxina que comeza

14 mil anos separan ao lobo dos cans rueiros actuáis


Unha sima de células separa a este ser dende o que pensó dése ser
que corre polos lameiros
Exhala un bafo que esta páxina non rexistra
O seu frío xéstase dende remotas mandas
Corre só


Hai tempo que sabe que deixou aos seus


Procura

...Cynópolis, a cidade do can en honor ao deus Anubis...


Hai algo que lle impide volver a ser o que foi esgazar a miña man que fala do seu pelo correr ourizado polos penedos de América durmir nas cavernas, dar medo aos meus


Procura
Baixo unha lúa semellante a unha páxina deten, interrogante Noutrora oulearía
Aló lonxe
o fume dun campamento indícalle onde pasar a noite
e con quen
A figura dun home crava na súa memoria xenética durante quince mil anos
Esquecerá o seu nome o seu frío cómo cazar
Nos contos medievais asediará aos seus, aínda salvaxes caminará onda un deus, será el mesmo un deus
Polas noites encherá a civilización de instinto perdido
monstruoso
deforme
Algún día, sen saber por que, trabará nesta man que lie escribe Que nunca lie deu de comer


Algunha vez sentaches

pola parte de atrás dun poema.


Entón viches Nova York.

********


As túas pernas abanearon [insensatas] entre estas letras e
o Hudson.
Os puntos do texto fóran tiros de balas perdidas.
Alguén falou unha estraña mestura de sons mentres
mastigaba unha estraña mestura de sabores.
Outro alguén maldicía a súa sorte
E ao outro lado desa mesma moeda
un rostro beixaba o chan do recen porto.


Europa ulía lonxe. África sabía lonxe. Rusia oíase mal.
Nova lork alisaba como esta folla despois de que teñas pasado moitas follas sucesivas. E ao instante ourizaba coma eses contos para nenos nos que axexa un resorte de cartón e o gato boxea...
[A semana pecha en baixa para os mercados neoiorquinos] Un indio [é broma esa palabra?]
un alguén, un Lenape
le o New Yorker apoiado no seu arpón de pescar troitas,
dous días antes de que desembarquen os holandeses.
Axusta as gafas, cantaruxa a Sinatra.
Olla para ti levemente desafiante através desta páxina,
traspasando as letras como a humidade.
Venderá a illa por 24 dólares.
#####*#
Converter na vaxina de Norteamérica
na boca de Norteamérica
o embigo de Norteamérica
na menos norteamericana
de todos os norteamericanos
levouna a se arrastrar arquexando ata os teus pes
para che pregar que a camines,
que a corras, a acalcañes
lie finques os teus xeonllos sangrantes de barco
e á segunda xeración o esquezas todo.
[A alcaldía quere que os neoiorquinos deixen de tomar auga embotellada para axudaren ao medio ambiente]
Nova lork co pelo permanentemente ourizado, procura se resarcir de non ter sido a irmá guapa.
Un indio, un Lenape,
atravesa a nado o río e espía a Annie Hall.
Non hai sáculos que poidan contra a disposición desta frase
ou contra unha letra de PJ Harvey
dende un tellado de Brooklyn.
Mannahata debeu de significar algo para ese indio
[outra volta esa palabra?]
mais a día de hoxe
que é igual que onte
e moito me temo que manan
abóndalle con se estender
pola parte de atrás dun poema
acender calquera proxector
e
ser o epicentro
da historia.
A que muda coa luz
como calquera outra puta cidade.
Como Petra.
Como Caracas.
Como a miña.
Como a historia.


Estibaliz Espinosa pechou o recital con moita arte, como só ela o sabe facer, cantando e recitando os seu poemas.

2 comentarios

Anónimo -

Ten razón sr. anónimo, Neste caso escríbese con "B", pero tamén é verdade que noutros é con "V".
Graciñas pola observación.

Anónimo -

Estíbaliz escríbese con "b".