HoMeNaXe...

A Fundación Casa Museo "A Solaina" de Piloño rinde un emotivo homenaxe a Antonio Taboada Ferradás "Wily" no cabodano do seu falecemento.

Damián Paío, Manuel Moldes, Antón Lamazares e Paco Lareo foron os contertulios da mesa sobor da vida e obra de Wily.

Damián Paío, grande dinamizador das artes na comarca do Deza e amigo do homenaxeado, deixounos unha exemplar síntese biográfica da vida de Wily.
"Antonio Taboada Ferradás, Wily...ARTISTA AUTODIDACTA E ANTIACADÉMICO...escultor, pintor, poeta, músico, compositor e organizador de eventos. Naceu no lugar do Porto, parroquia de Botos en Lalin o 18 de Maio do 1962, no seu dunha familia de campo. Xa de rapaz destacaba pola sua afición a música, a poesía e a todo o referente as artes. Poderíamolo definir como un cú inquieto. Solía rondar moito o estudio de Laxeiro con quen lle unía unha grande amistade.
Eu coñecín a Wily, no instituto LAXEIRO, fun a ver unha obra que representaban os alumnos do centro "Os vellos non deben enamorarse" de CASTELAO e chamoume moito a atención un espantallo moi "espijado", a millor representación de espantallo que eu nunca vira e pregunteille a profesora CARMEN BUXAN de quen era e fun darlle os meus parabens.Daquelas andaba acompañado dunha guitarra, facía poesía e compoñía, tamén me chamou a atención a sua forma de falar,única en Galicia, o galego misturado cun toque andaluz...e conforme visitaba algún país falaba galego-italiano, galego-francés, galego-alemán. Falaba moitos idiomas pero dunha forma tan peculiar que só se entendía el.Entablamos unha amistade que perdudaría no tempo. Eu andaba a dar os primeiros pasos no mundo das artes plásticas e solíamos ir ver algunha exposición. Nunha delas, na Coruña, había uns troncos largos de Antón Lamazares e Wily decidiu sacar a luz esa vea escultórica que tiña oculta.
Apuntouse a un curso de talla en Lalín co mestre artesano Antonio Presas e daquelas a Fundación Araguaney convocaba a segunda bienal de escultura e animámolo para que fixera unha peza para o certamén. Comprou un tronco de carballo, gracias a sua mecenas, a avoa ....utilizando como modelo a súa irmá Crucita e fai empregando machadas e júbias o que sería a súa primeira obra escultórica que bautizou como Santa Bendita.Presentámonos o Paco Lareo, Wily e eu, os tres somos selecionados, corría o ano 1986.Ese foi o comenzo dunha frutífera carreira polo mundo das artes plásticas sin esquencerse da música a que incorporaría o violín e o teclado e as súas composicións e sua moi ocurrente poesía.
Cansado de que comparasen e confundisen a sua obra coa do amigo Leiro introduce na súa ferramenta a motosierra, que pasará a ser o seu utensilio preferido, dándolle un xiro a súa escultura, pasando a utilizar a policromía dun xeito moi personal e anáquico. A madeira foi sempre o seu material preferido pero tamén atopou outros como a pedra dando os seus primeiros pasos no obradoiro do mestre canteiro Vidal Paío, usa tamén o ferro, arames, plásticos e todo tipo de materiais que caían nas súas mans, os cales reconvertía en obras de artes. Como pintor utilizaba todo tipo de soporte, madeira, pedra, papel, cartón, lenzo...
Deixou a súa marca persoal inesquencibel en todos os eventos nos que participou. Algarabía de Lalín, xuntanzas internacionais e forxas literarias da Solaina de Piloño, exposicións nos pendellos da Golada, procesos en libertade de Lalín, Domingos de furabolos en Santiago de Compostela, feira do cocido e cocido das artes en Lalín, expo-tren e arte no camiño en Botos, obradoiro de canteria e escultura exposición na fundación Semana Verde de Silleda, bienal Laxeiro en Lalín, certame de escultura ao aire libre no Grove, .... Físico debate no convento das Carmelitas en Salamanca, obradoiro de escultura con Sergio Aguilar na fundación Emilio Botín en Santander, obradoiro en bronce na facultade de belas artes de Pontevedra, ao son dun povo para a televisión galega e metrópolis para a segunda cadena de TVE.
Foi un bohemio que gustaba de levar unha vida non convencional, aceptando a sociedade establecida por imperativo legal. Nunca se esqueceu do seu Botos natal e participaba moi activamente nas actividades socioculturais da parroquia sendo un motor importante na organización. Expo-tren, arte no camiño, San xoáns, obradoiro de cabezudos, charangas...
Participou en numerosas exposición individuais e colectivas. A súa obra trascendeu alén das nosas fronteiras, destacando o seu paso por Alemania, Italia, Portugal, Francia, Nueva York, Mexico...
Acadou numerosos premios e recoñecementos. En 1989 gaña a bolsa de novos valores na Bienal de Pontevedra que a disfruta en Paris.Ao ano siguente gaña o segundo premio dazaoito bienal de arte meigas e trasnos de Sarria, Lugo. En 1990 consigue un accesit no primeiro simposium ao aire libre concello do Grove, no mesmo ano gaña o primeiro premio no certame de artes plásticas Xuventude-90 en Lugo. En 1991 consigue o segundo premio no segundo simposium internacional de escultura concello do Grove. En 1992 acada o primeiro premio da bienal das Sinas en Viana do Castelo, Potugal, en 1995 gaña a bolsa de creación artística no estranxeiro concello de Lalín na segunda bienal Pintor Laxeiro, a que disfruta na cidade de Florencia, en 1999 consigue acessit no vinte premio de minicuadros na cidade de "ElDa" "Aqui, cando o xurado comunicou o premio, Wily gañara o primeiro premio, pero como wily era wily e tiña que ir recollelo alá, non foi...pero gañara o primeiro premio)
Na actualidade, algunhas das súas pezas andan itenirando por Burgos, baixo o títudo "tres miradas al románico olvidado" xunto cos burgaleses Rosario Palacio e Manuel Estevez.
Wily é deses galegos bos e xenerosos que perdudará no tempo. Disfrutemos entre todos desa ermita chea de arte que nos deixou en Botos.
Moitas gracias.