Blogia
FUNDACIÓN PACO LAREO

TeXToS

A ILUSIÓN E O TRABALLO

<center><strong>A ILUSIÓN E O TRABALLO</strong></center>
M.Anxo Fernán Bello(Espiral Maior), Paco Penas de DORVISOU, Xosé Vázquez Pintor(Poeta, ensaísta, dramaturgo e narrador), Manuel Bragado(Xerais), Paco Lareo(Presidente fundador da SOLAINA) na fÉrtil horta da SOLAINA de Piloño.


A ilusión e o traballo non teñen cancelas. A capacidade creativa e o interese de aglutinar esforzos por unha causa común tampouco. A Solaina, con todo o que significa, e xa é, encerrada en si mesma todo o bo e xeneroso que gardamos, a veces moi agachado, todos nos.

Non é xa a primeria vez que na solaina se celebran actividades culturais dunha calidade material e humana como son as Forxas literarias. Os que eramos ó seu redor, por estar xa afeitos non somos conscientes da verdadeira transcendencia que todo esto supón. Aquí faise teatro, música, literatura, pintura…, arte en definitiva e creándose novos mundos, a veces utópicos, pero moito mellor que os de tódoslos días. En ocasións, desde fóra tampouco se aprecian en toda a súa dimensión o que á a Solaina, pensándose que por non facerse nunca gran cidade é menos importante.

Que errados estamos todos. A solaina pasará a historia da nosa comarca e de toda galicia como unha experiencia vital, única, solidaria, creativa e, sobre todo, humana.
Neste mes de xuño de 2001 por Piloño pasaron actores teatrais, poetas, músicos, escultores, periodistas,…algúns noveis e cheos de ilusións e outros xa consagrados. Todos están xuntos e participan, colaboran e aprenden uns dos outros.

Ademáis este ano foi especial pois lembrouse a memoria de dous amigos que xa non están con nós. Homes bos, de enormes valores persoais, que no seu breve paso polas nosas vidas deixaron uns recordos que sempre nos acompañarán.

Este pequeno libro que hoxe tes nas túas máns servirá para gardar no tempo o que foi a V Forxa Literaria. Por este motivo desde o Seminario de Estudios de Deza énos grato poder contribuir, aínda que modestamente, ó recoñecemente que A Solaina se merece.

ROMÁN RODRÍGUEZ GONZÁLEZ é coordinador do seminario de Estudios do DEZA
V FORXA LITERARIA, Encontros culturais no rural.Ano 2001

O MÁIS HETEREDOXO DOS MUSEOS RURAIS

O MÁIS HETEREDOXO DOS MUSEOS RURAIS Encravada no corazón do Deza, a SOLAINA de Piloño érguese como o máis heterodoxo dos museos rurais galegos,
algo asi como aquela selvática e extraordinaria sala de concertos que Herzog imaxinara para unha das súas películas na espesura do amazonas. Sen embargo o museo adquire unha dimensión diferente e non só garda cadros en estancias que antano compartirón o gando ou o grao e mesmo a ferrería que orixinou aquel conxunto artístico, ás veces trastoca a súa función de vivenda museo para converterse en obradoiro de artes visuais, en receptáculo privelexiado de xentes de diferentes nacionalidades para compartir entón o debate contemporáneo e o traballo baixo os ritmos daquela naturaza que mestura tanto os sentimentos como fecunda un novo ideal panteísta de mira-la creación. Mais a alma da SOLAINA e do seu proxecto- absoluta iniciativa privada- é ese solitario e visionario artista de Piloño, Paco Lareo. O artista que loita por conserva-la memoria estrutural e paisaxistica do lugar, a súa propia antropoloxia, poblada agora polos “desaxustes” benintencionados da pintura e dos pintores galegos, da escultura ou de calquera deseñador de inventos que poidan impugna-lo frenesí daquel gran obradoiro agradecido.
Deste xeito a solaina é máis ca un proxecto perdido na terra de Cruces, sen dúbida, o modelo de transformación, a traves da arte, á que poden aspirar tamén os pobos esquencidos na xeografía dos circuítos.

XOSÉ ANTON CASTRO (II Xuntanza obradoiro das artes visuais na SOLAINA de Piloño)

AS PROPOSTAS DO RURAL

AS PROPOSTAS DO RURAL A distancia respecto dos grandes centros urbanos é un dos motivos con máis frecuencia alegados para justifica-las dificultades coas que se atopan moitos dos proxectos culturais que cuaslificamos de periféricos. Cando contan co apoio público, dependen abondo do empeño personal de quen os dirixe; cando a iniciativa eo soporte son privados, aumentan o risco e as dificultades.

Cando isto ocurre, cando desde o sector privado se propoñen proxectos que tentan o sempre controvertido do contemporáneo, o eco acadado non deixa de sorprender. Un ejemplo claro témolo na Fundación Museo Casa A solaina de Piloño. Situada nun medio rural, a iniciativa provoca se cadra non dun xeito consciente, pero si moi eficaz que o chegamento á arte contemporánea se fundamenta unicamente na ausencia de prejuicios. Os teóricos insisten en que a característica distintiva destas obras que moitos cualifican de escuras, de crípticas, non é outra que a súa vinculación, mesmo o seu compromiso, co actual. Que as obras, en definitiva, utilicen os materiais do momento e susciten preguntas que non exclúan as cuestións que se debaten actualmente.

As obras que se reúnen na fundación Museo Casa A Solaina de Piloño participan dese espírito, aínda que inciden nun dos aspectos que a miúdo esquecemos adoita estar relacionado coa arte, o goce lúdico. Nel céntrase unha das activididades máis afortunadas de cantas suscita a institución que dirixe Francisco Lareo: unhas xornadas que, cada dous anos, reúnen un grupo de artistas de moi distintas procedencias e linguaxes. Un grupo que coincide nas intencións, nos esforzos, en propoñe las súas preguntas desde as artes plásticas, pero que se amosa firme ó defende-la particularidade de cada proxecto artístico.

A Fundación Casa Museo A Solaina de Piloño é, xa que logo, un ejemplo eficaz de cómo programar actividades integrándoas nun medio peculiar sen que por iso teñan que renunciar ás súas características distintivas, propias. Se nos grande núcleos urbanos, os museos e as institucións teñen que procurar que o excepcional sexan as obras exportas neste caso é tamen o medio e o xeito como xorden, e moi especialmente o animo desde o que se suscita todo.

Miguel Fernández-Cid (IV Xuntanza)

A Solaina e Paco Lareo

<center>A Solaina e Paco Lareo</center>

Paco Lareo_3

A esencia máis pura da terra concéntrase na horta da SOLAINA.

Dous rios circundan a maxia das súas entranas, sendo tanta a fertilidade, que mesmo ás pedras lle saen gromos de beleza.

Sentarse naquela horta, unha noite de vran e lua chea para escoitalos paxaros que un leva dentro ou para deixar-se envolver polo misterio nas tebras que nos ofrecen as súas noites pechas de néboas é todo un poema para os sentidos do home.

cando estás co amigo PACO LAREO podes falar da materia en estado puro, do espiritu ou estar calado. O silenzo conxúgase co armonioso murmullo silvestre dos pinos ou da auga dun regueiro que instintivamente vai na procura do río para que o leve ó mar.

A SOLAINA de piloño é unha nova vara de medi-la cultura. Un espazo lúdico onde o home enriquece o seu interior do propio entorno luxurioso que o sostén.

Paco Penas de DORVISOU